Kerstmis, 'Physicals' & Preseason

Zo… Eindelijk even tijd gevonden om wat over mijn eerste week in Amerika ‘op papier te zetten’. It’s been a crazy week, maar wat is het een ontzettend mooie campus en wat voelt het fijn om hier als een Student Athlete rond te mogen lopen; proud to be a Bobcat. Oké ik ben alweer veel te lang in dit land om zo overenthousiast over alles te zijn, maar alle moeite die ik afgelopen jaren in deze droom heb gestoken is het zeker waard geweest! Ook hier koste het in het begin wat moeite, ik mocht de eerste twee dagen namelijk niet mee hockeyen omdat ik niet ‘cleared’ was, explain later…

Toen ik zondagavond laat in Columbus Airport aan kwam werd ik opgehaald door één van de twee Seniors (heel weinig ouderejaars dit jaar, slechts 6/18) die uit Columbus komt; Clarissa. Voordat ik haar en haar vriend vond waren er eerst nog wat kleine struggles met de koffers die niet op de band verschenen, want die waren blijkbaar al een vlucht eerder naar Columbus gevlogen. Eenmaal in de auto zijn we nog even langs America’s favorite place (Mac Donald’s) gegaan voordat we via de campus (I was impressed!) naar Clarissa haar appartement gingen. Ze woont in een appartementencomplex net buiten de campus samen met de andere seniors/juniors Adele (Engeland), Lina (Keeper) en Vicky (momenteel geblesseerd). Ook Kristen (Californië), Hannah en Kennedy (Canada) wonen even verderop in het complex.

De volgende ochtend werd ik wakker in bijna een geheel leeg appartement; iedereen had tentamens van hun summer classes dus waren deze week druk met de puntjes op de i zetten. Na wat Facetime gesprekken en heel veel slaap (mijn eerste Jetlag ook weer eens meegemaakt) haalde mijn coach mij op om mijn kamer te regelen en wat van de campus te laten zien. Mijn coach, Neil, uit Engeland is mega aardig en begripvol en weet best veel van Nederland dus hij wist ook makkelijk de verschillen met Amerika te verklaren, wat altijd fijn is. Hij spreekt super Brits Engels maar ik versta het momenteel beter dan het Engels van bijv. de meiden uit Kentucky die bizar snel praten. Toen ik een kleine tour (in de auto) had gehad en mijn studentenkaart had opgehaald kreeg ik ook eindelijk de sleutel van de kamer! Eenmaal bij de Dorms die zich bevinden op West Green (naast de athletic’s van OU) ontmoette ik één van de andere freshmen die in de dorm naast die van mij zit. Ik zit in Sargent Hall samen met roomie Vanessa uit Colombia en de andere soccer girls en mijn teamgenoten zitten, helaas, in de andere dorm nmlk. James Hall. Emma en haar moeder hebben mij geholpen met verhuizen (twee koffers naar vier hoog slepen is best pittig zonder lift en 30+ graden) en daarna ben ik met een ander teamgenootje naar de Walmart gegaan (een super grote supermarkt+drogisterij+kledingwinkel+alles in 1) om mijn dekens en handdoeken etc. te kopen. Na de shopping session ben ik met de meiden die al op campus waren een bal gaan slaan op het hockeyveld en toen merkte ik al dat het gloednieuwe ‘Pruit Field’ eng veel weg heeft van het beruchte blauwe stuiterveld op Kampong, maar dan nog meer ‘bouncy’… Dat wordt leuk! Na hockey ben ik wat gaan eten met de seniors bij de Apple Bee’s (schijnt heel bekend te zijn in Amerika) waar we voor $7 een huge hamburger kregen. De bediening is hier trouwens onwijs anders, veel informeler. Ze hebben hele gesprekken met je aan tafel en stellen zich voor voordat ze je bedienen! Eenmaal terug op West Green ontmoette ik eindelijk mijn kamergenootje uit Colombia! Ze is echt heel relaxt en heeft dezelfde interesses en hetzelfde pad (international transfer student athlete) belopen als ik, dus ik voel een match! Die avond al wat decoraties opgehangen en mijn kamer begint al echt als mijn kamer aan te voelen; home away from home, hoe ze dat hier zo leuk blijven zeggen.

Dinsdag t/m zaterdag waren chaos. Preseason begon die dinsdag met een meeting en sindsdien zijn we alleen maar aan het trainen. Zo begon dinsdagochtend nog rustig met een international check in waar ik een presentatie moest bijwonen over visa etc. (ik was de enige bachelor student!) en eindigde deze ochtend met het inleveren van mijn Propedeuse/cijferlijst uit Eindhoven. Ook heb ik mijn ouders nog even aan de lijn gehad nadat ik in mijn uppie de campus een beetje aan het verkennen was (foto’s op Facebook!), dus dat was wel fijn. Ik had ze mijn gedecoreerde kamer en dorm laten zien voordat ik met de andere freshmen naar de Physical ging. Deze was in de locker room (kleedkamer) die zich bevindt in het onwijs grote Football stadion (Peden Stadium) naast de dorms. We delen het gedeelte van het stadion met Football (obviously) en Cross country en de Football guys zijn écht huge hier! Best grappig want ik zelf ben dan weer zo’n beetje de langste uit mijn eigen team (dat is in Nederland wel anders). Maar goed, het sport medisch centrum die wij met deze andere twee sporten delen is 10 stappen van onze kleedkamer vandaan en daar werden we getest op allerlei lichamelijke aandoeningen. Ook werd er bloed geprikt voor één of andere Sikkelcel test (ooit gehad met bio in een ver verleden…). Als laatste kwam de dokter je nog een keer checken en ging hij de vragenlijst af die je van te voren in moest vullen. Hij begon de physical met ‘je bent erg gezond’ en eindigde vervolgens met ‘voor de zekerheid ben je niet cleared omdat we zeker willen zijn dat het hartprobleem van je vaders familie niet erfelijk is en je een hartaanval op vroege leeftijd kan krijgen’. Dus. Niet cleared betekent niet spelen en dat terwijl je kerngezond bent met nul blessures…

…De dagen erna waren net zo crazy als deze Physical. De dinsdag sloten we af met een meeting met het team en de staff (we hebben er een stuk of 7 waarvan één trainer uit Argentinië en één uit Nieuw-Zeeland!) en een etentje in het appartement van de seniors. Woensdagochtend hadden we ontbijt in de kleedkamer met het team om 7 uur ’s ochtends waarnaa we door gingen naar ‘Kerstmis’; het was tijd voor our new gear! We kregen ons nieuwe outfit te zien via een promo video en mochten het gelijk erna aandoen samen met onze nieuwe schoenen en hockeystick voor de fotoshoot die erop volgde. We hebben ook onwijs veel practice gear en andere T-shirts en korte broeken gekregen met Ohio University field hockey erop. Het schijnt hier echt een ding te zijn als je een student-athlete bent dus iedereen loopt maar al te graag in deze kleding rond en af en toe wordt je op de gekste manier nagekeken door mensen, haha. Ze zitten wel heel lekker en comfy, hihi. Na de foto’s en de team lunch hadden we een meeting over de doelen die we willen bereiken; het winnen van de MAC conference en doorgaan tot de Sweet Sixteen van de NCAA is iets waar we als team voor gaan knokken dit seizoen; tijd om dit op het veld te gaan showen. Helaas was dit nog niet aan mij besteed, maar ik vond het ook helemaal niet erg om de eerste fitness test (piepjestest) in de volle zon en 30 graden (we zitten ter hoogte van Zuid-Spanje) te moeten missen, hihi. Echter werd ik wel chagrijnig toen ik daarna geeneens mijn stick mocht inslaan of wat mocht dribbelen met de bal, omdat de fysio dit als een risk voor mijn zogenaamde hartprobleem vond. Fair enough. Kon ik gezellig een uur gaan fluiten, want ja ‘in Nederland moeten jullie bij je club toch ook fluiten; show me!’. Een Europese coach met Nederlandse hockey kennis is dus niet altijd even fijn… Haha.

Die donderdag hadden we weer trainingen die ik beide nog niet mee mocht doen. ’s Middags werd ik door de assistent fysio naar het ziekenhuis gebracht voor een hartfilmpje en echo en nog iets waar van ik de naam al niet meer weet. Het ziekenhuis bezoeken kan ik dus ook weer van mijn lijstje strepen! De trainingen die ik deze dag weer vanaf de zijlijn mocht meemaken zagen er wel heel goed en veelbelovend uit! De eerste training op woensdag had ik een beetje een zomerhockey niveau gevoel (misschien wel omdat de staff aan het mee hockeyen was), maar hoe die meiden hier slaan en wat voor goals ze maken; dat past zeker weten in de Hoofdklasse. In het algemeen valt me wel op dat ze hier heel anders de bal aannemen en passen maar vooral tactisch is er naar mijn mening nog niet echt een systeem, wellicht is dit wel het Amerikaanse spel. Ik denk dat het niveau tussen mijn team van HBS (res. Eerste) en Eindhoven (res. Hoofdklasse) in ligt en wij zeker een goede tegenstander zijn voor een sterk eerste klasse team; ik zie een tripje naar Nederland?! Na de training konden we met het team in een ijs bad gaan zitten om de spieren wat rust te kunnen geven. Om daar te komen moesten we van de kleedkamer naar de Convo (basketbal stadion) omdat die van ons altijd vol is door al die football players (er zijn er momenteel rond de 115 dus you see them everywhere!). Dit is ongeveer 3 minuten lopen, maar ze pakken hier voor elke kleine afstand de auto. Dus toen zaten we ineens met het hele team (18–Kennedy) in een auto bedoelt voor 5 personen, and guess who’s in front of the convo; de politie. Woeps. Snel via de andere kant de parkeerplaats op gegaan en we wisten niet hoe snel we naar binnen moesten, haha. Die avond was ik samen met mijn roomie Vanessa weer naar de Walmart gegaan om wat fruit te kopen voor op onze kamer. Ook maar gelijk mijn shampoo’s etc. dubbel gekocht voor in de locker room.

Vrijdagochtend begon zoals elke ochtend weer met ontbijt in de kleedkamer voordat we omgekleed en wel naar het veld reden. Dit keer mocht ook ik in practice gear (we hebben groen voor ’s ochtends en blauw grijs voor ’s middags of ’s avonds) want we zouden de test resultaten binnen krijgen rond 9 uur. Eenmaal op het veld kon mijn fysio nog niks zeggen want ze hadden nog geen fax binnen, dus zag het er naar uit dat ik ook de laatste fitness test, de beruchte mile < 6:30, moest missen. Echter mocht ik ineens de warming-up stretching mee doen met mijn teamgenoten, in ieder geval mocht Vicky mij die uit gaan leggen dus ik deed ze netjes na. Op een gegeven moment zag ik mijn coach opspringen en juichen en kwam mijn fysio, Nicole Eads, naar mij toe lopen met het nieuws dat ik ‘cleared’ was en dus ready to play, and run… Ik had nog geen 2 minuten om mij mentaal voor te bereiden op de mile na de warming up of mijn coach gaf al het signaal dat ik moest lopen met de tweede groep. Nog geen 5 seconden later liep ik dik op kop en uiteindelijk liep ik 3l4 ronde voor op de rest (de beste lopers zaten trouwens in de eerste groep dus dit zei niet zo veel). Toen ik eenmaal bij de derde ronde was begon de assistent trainer en even later wat teamgenootjes met me mee te rennen die me er uiteindelijk mentaal door heen hebben gesleept. Ik kwam binnen op 5:50 en het school record voor dit team staat op 5:45… that sounds like a challenge! Vrijdag & zaterdag dus de volle twee trainingen mee mogen trainen en het kost me af en toe best veel moeite die ballen onder controle te krijgen met een nieuwe stick van een heel nieuw merk op een springerig water tapijt. Gelukkig ben ik niet de enige, de tweedejaars (sophmores) hebben er ook nog last van. Van wat ik nu gezien heb denk ik eigenlijk dat onze freshmen beter zijn dan de sophmores, woeps.

Het hoogtepunt van vandaag was denk ik de onverwachte inhaal fitness test voor mij en twee andere sophmores. Erg fijn om onvoorbereid rond zeven uur ’s avonds na een morning practice van 2,5 uur de 100s te lopen. Dit houdt in dat je de 100 yard (lengte hockeyveld) binnen 18 seconden sprint en dan binnen 42 seconden (dus tot de minuut) terug jogt om vervolgens zonder rust weer te gaan sprinten. Dit doe je dan heel fijn dertien keer achter elkaar in dertien minuten. Feest. But I killed it again! Had zelfs nog kracht over om de laatste sprint in 13 seconden te doen hihi (was alleen even vergeten dat ik nog die 42 seconden terug moest dus die waren even doorbijten). Hopelijk voldoe ik op deze manier een beetje aan de verwachtingen van mijn coach en team, want ja, de Nederlandse hockey vrouwen zijn toch al jaren #1 van de wereld.

De komende dagen gaan aardig zwaar worden denk ik zo. Ik heb nog maar twee dagen preseason gedaan en mijn spieren schreeuwen nu al om rust en stretching en massage en koelte (ijsbad!). Helaas moet die rust nog even op zich wachten want de komende drie dagen bevatten drie trainingen van ieder 2-2,5 uur exclusief een uur lifting. Joepie! Ondanks de zware dagen kan ik al niet wachten om morgen weer het veld te betreden, met stick dit keer, niet meer als scheidsrechter langs de zijlijn!