Lifestyle 18 - Kerstmis in augustus
Door: Illona Hartman
Blijf op de hoogte en volg Illona
27 Augustus 2017 | Verenigde Staten, Muncie
Leestijd: 20-25 minuten
(zie mijn eigen website voor de foto's en originele berichten: http://illonahartman.weebly.com/home/lifestyle-18 )
Hoi allemaal,
Deze ‘kaaskop’ is inmiddels weer volop aan het genieten in het land van de “Stars and Stripes” en niet te vergeten; het land van de Eclipse! Afgelopen maandag was ik namelijk toeschouwer van een bijzondere mijlpaal in de Amerikaanse historie: het zien van een (halve) zonsverduistering waarbij de temperatuur midden op de dag een paar graden daalde en het lichtelijk begon te schemeren! Heel gaaf. Hé, horen jullie trouwens ook dat geluid op de achtergrond? Oh wacht eens even, het is mijn mobieltje die overgaat…“Hoi Russel… Ja ik meende het echt, het is over tussen ons. Ik stond zelfs net op het punt het aan iedereen uit te leggen…. Je vraagt om nog een kans? Dat gaat niet, ik heb een ander, ik draag zelfs al zijn kleding van afgelopen kerst. Ik draag het eigenlijk dagelijks… Oh je wilt zijn naam weten? Oké… zijn naam is Adidas” (Catspys 2017).
Inmiddels ben ik alweer drie weken in (Noord-)Amerika en zijn we dit jaar als hockeyteam erg verwend door onze nieuwe hoofdsponsor Adidas. De voorbereiding van het hockeyseizoen was twee weken geleden gestart en de dag van onze eerste training begint altijd met de traditie ‘Kerstmis in augustus’. Wat dit precies inhoudt kun je lezen in mijn derde onderwerp van deze maand: “Preseason en Kerstmis in het warme Ohio”.
Met de komst van een nieuw hockeyseizoen krijgen we ook altijd nieuwe “freshmen” (= eerstejaars) in het team. Mede door deze verandering is de teamsfeer dit jaar veel relaxter en kan ik niet wachten tot we dit weekend voor het eerst met deze groep meiden de bus in mogen stappen; op weg naar onze eerste twee officiële wedstrijden in Indiana:
"A good friend listens to your adventures. A best friend makes them with you"
Naast het reizen met teamgenoten heb ik de afgelopen maanden zelf ook veel (kleinere) tripjes gemaakt met vrienden en zijn mijn Amerikaanse vrienden zelfs overgekomen naar Nederland! Zo was in mijn vorige blog al te lezen dat ik mijn Afrika reisgenootje Ruth na drie jaar weer heb kunnen zien en dat ik één van mijn beste vriendinnetjes in Engeland heb opgezocht. De gezellige dagen met mijn Amerikaanse vrienden in Nederland worden hier beneden in “My Life in Pictures” nog eens toegelicht. Voordat we daar aankomen is het natuurlijk tijd voor het woord van de maand augustus en de vijftien leukste feitjes:
Hoist - Hijstoestel / kraan
Hierbij doel ik vooral op de hijstoestellen op de gevels van de Amsterdamse grachtenpanden. Wist je namelijk dat deze kranen de reden zijn voor de vaak scheve en naar voren gekantelde gevels in Amsterdam en andere grote steden? Zo leer je nog eens wat op een toeristische boottocht door Amsterdam met Amerikaanse en Nederlandse vrienden, haha.
Wist je dat…
1)...De Amsterdamse (grachten)panden naar voren zijn gekanteld zodat meubels tijdens het verhuizen omhoog getakeld kunnen worden waarbij de gevel niet beschadigd wordt.
2)…Er vuilniswagens tijdens het EK vrouwenvoetbal werden gebruikt als afbakening en beveiliging tegen terreur. Zodoende kon er niet de menigte in gereden worden want zo’n vuilniswagen is natuurlijk loodzwaar. Letterlijk.
3)...Mijn Amerikaanse vrienden, Caden en Corey, gezellig meegingen naar de Santpoortse feestweek waarbij ze alle Nederlandse liedjes ‘meezongen’.
4)...’Kees en Corrie’ binnen drie dagen de hele Nederlandse keuken op hun bord hadden gehad: Pannenkoeken, stroopwafels, poffertjes, frikandellen, bitterballen, belegen kaas en beschuit met hagelslag. Ze vonden vooral de koffie veel sterker en de cappuccino te schuimig. De stroopwafel blijft onder mijn buitenlandse vrienden de favoriet.
5)...Corey moeite had met onze kaasschaaf; in Amerika koop je kaas vaak als plakjes cheddar of een zak vol schraapsel.
6)...Kees en Corrie in het begin ook veel moeite hadden met de fietsen: het openen van de sloten, het neerzetten van een fiets met standaard, de 14 versnellingen, kruisende fietspaden, en de knopjes met tikkend geluid van de verkeerslichten.
7)...De drie zwarte kruizen als teken van Amsterdam staan voor het overwinnen van de drie grote rampen in de Middeleeuwen: de pest, de overstroming en de stadsbrand.
8)...Ik op Schiphol uitgezwaaid werd door mijn Nederlandse familie/vrienden (Heleen kwam die ochtend zelfs nog even langs terwijl ze die donderdag pas om 6:00 van haar grote reis terug was gekomen!) én door mijn Amerikaanse vrienden die ik in Europa achterliet. Heel gek, maar gelukkig komt Caden deze week weer terugvliegen naar Ohio en blijft Corey nog een maand om door de Spaanse bergen te wandelen.
9)...Ik er de avond voor mijn vertrek pas achter kwam dat ik blijkbaar een visum nodig had om Canada in te komen, oeps. Eenmaal aangevraagd en in Toronto aangekomen, verliep de beveiliging van de douane heel soepel en geheel elektronisch!
10)...Er op de Canadese snelwegen een extra rijbaan is aangelegd, speciaal voor auto’s met meer dan twee medereizigers om mensen aan te sporen samen te reizen wat natuurlijk weer uitlaatgassen voor het milieu bespaart.
11)...De Amerikaanse douane Rachel haar “I20” (=belangrijk onderdeel van je visum) kwijt was geraakt waardoor we zonder pardon een uur bij de grensovergang hebben moeten wachten. Uiteindelijk konden ze het niet terugvinden en heeft Rachel eenmaal terug in Athens een nieuwe aan moeten vragen. Lekker slordig.
12)...De Nederlandse oranje leeuwinnen het EK voetbal hebben gewonnen en ik drie dagen in Rotterdam bij dit evenement heb mogen helpen! Eenmaal in Amerika loop ik nu te pronken met een door het toernooi gesponsorde rugtas en oranje Adidas spullen.
13)...Ik afgelopen zomer in totaal 5 wedstrijden heb gelopen en mijn beste resultaat was een 6e plek op de 7km én op de 5km. Verder eindigde ik als 19e vrouw op de 10km met meer dan 1500 deelnemende vrouwen en was ik respectievelijk 7e / 9e op mijn eerste twee 5km wedstrijden. Niet slecht voor een groentje? Met mijn tijd voor de 10 km (46:01) schijn ik volgens mijn hockeycoach momenteel ook het team record te bezitten, woehoe.
14)...Ik al drie mensen die ik van Instagram ken tegen ben gekomen tijdens sportevenementen.
15) ...Er een hele wereld schuil gaat achter Instagram waar ik achter kwam toen ik met oud-teamgenootje en top blogger Brigitte Minks (https://alittleblondeinparadise.com/ ) had gelunchd in Haarlem.( https://www.instagram.com/alittleblondeinparadise/ )
My Life in Pictures – Amerikaantjes (op bezoek) in Nederland
Zoals ik al eerder had vermeld had ik deze zomer zelfs twee keer gezellig bezoek van Amerikaanse vrienden. Hostel Hartman geef ik zelf vijf sterren door de gastvrijheid van mijn ouders en het (proberen te) spreken van een vreemde taal terwijl ze zelf al 10 jaar niet meer in het buitenland zijn geweest. Onwijs tof hoe ze er mee om zijn gegaan; bedankt mam & pap! Caden en Corey bleven uiteindelijk drie dagen bij ons in Nederland en we hebben heel wat door de regio Haarlem en Amsterdam gelopen en zelfs gefietst! De eerste dag waren we door Velserbroek naar “Villa Westend” gelopen voor Hollandse koffie en bitterballen waarbij ze mijn vriendinnetjes Pip en Manouk hebben ontmoet. Op de terugweg liepen we nog even door naar de kermis van de Santpoortse feestweek waar ze voor het eerst poffertjes hadden gegeten! De kermis vonden ze heel Amerikaans en ze waren verbaasd dat er geen entreeprijs was maar wel een prijs voor het toilet. ’s Avonds was het tijd voor thuis gebakken pannenkoeken en daarna een fietstocht met Pip en Thamar richting het strand waar ik de mooiste zonsondergang in tijden heb gezien; de lucht zag er super hemels uit met de roze en paarse kleuren. Letterlijk met/door Caden op een roze wolk dus haha (yep, we are dating hihi). Ook zijn we natuurlijk naar Amsterdam geweest en zijn we via Santpoort en Bloemendaal naar Haarlem gefietst waarbij ze het landgoed Duin en Kruidberg en de Ruïne van Brederode hebben kunnen zien. Dit was ook mijn eerste keer in een écht kasteel! Ze hadden mij die woensdagavond ook met mijn familie aangemoedigd bij mijn laatste hardloopwedstrijd voordat ik donderdag terugvloog. Daarnaast heb ik deze zomer natuurlijk ook de Nederlandse meiden ontmoet die in Amerika hockeyen en wonen de kaaskoppen Luke en Lisanne nu ook gezellig in Athens zoals te zien is in onderstaande foto collage. “Where two worlds collide”, vind je ook niet?
Vrijwilliger bij het EK Vrouwenvoetbal in Rotterdam
Afgelopen zomer was voor mij ook de eerste keer om tijdens een sportevenement eens aan de andere kant van de lijn te staan; namelijk als vrijwilliger. Mijn vrijwilligersavontuur met basisschoolvriendinnetje Pip begon al in maart toen ik in Amerika naar een reclame spotje op de Nederlandse radio aan het luisteren was. Zo vroegen ze namelijk nog vrijwilligers voor het grootste EK vrouwenvoetbal toernooi ooit. Tijdens het toernooi zelf heb ik mij weten te vertellen dat je via Eventmaker (www.eventmaker.nl) ook op de hoogte gehouden kan worden door sportevenementen die vrijwilligers nodig hebben. Mocht je dus geïnteresseerd zijn, ga dan vliegensvlug naar hun website en schrijf je in voor de nieuwsbrief zoals ik!
Het toernooi van UEFA speelde zich afgelopen zomer in 7 Nederlandse steden af en wij werden uiteindelijk in Rotterdam ingedeeld. Na de aanmeldingsprocedure in april - waar Pip en ik vlekkeloos doorheen kwamen - mochten we de vrijdag voor het toernooi ons kledingpakket van Adidas (jeej!) ophalen. Zo kregen we gratis oranje shirtjes, een pet, een vest en zelfs een zwarte rugtas die groot genoeg is voor mijn laptop! Iedereen die mij goed kent, kent mijn grote koelkast genaamd mijn computer die ik altijd overal naar toe sleep. Nog even sparen en dan kan ik mijn 18 inch Aldi computer hopelijk omruilen voor een Macbook, haha! Enfin, we waren beiden gelukkig in Rotterdam ingedeeld, maar helaas niet altijd tijdens dezelfde shifts en we hadden niet dezelfde soort taken wat ook wel weer leuk was. Zo ontmoette ik namelijk een aantal leuke andere vrijwilligers en iedereen had wel een bijzonder verhaal: Van oud-bondscoaches in Indonesië tot mensen met een spierziekte maar ze hadden allemaal iets gemeen; een grote passie voor sport en het helpen van mensen. Ricky was uiteindelijk één van de jongens waarmee ik veel samen moest werken en waar ik nog steeds gezellig contact heb. We waren samen met een jongen uit Hongarije en een aantal oudere mensen ingedeeld als ‘reserve groep’ dus elke dag was anders. Mijn eerste dag heb ik enkel een goal van het veld hoeven te tillen na de warming up van Rusland-Italië waarna we de wedstrijd mochten kijken. De tweede dag werd ik tijdens Portugal-Schotland samen met een oudere man bij de ‘kaartjes verkoop’ ingedeeld. Zo moesten we bij de ingang gaan staan voor een vak waarvan alle supporters een gratis upgrade kregen naar de VIP ruimte (waar Pip overigens mocht werken) in verband met een beter beeld voor de televisiemensen. De derde en laatste dag was ik een soort van journalist die foto’s mocht maken met de Polaroid camera. Ook moest ik aan het einde van de dag een kort interview met een vrijwilliger schrijven voor de nieuwsbrief. Die laatste dag mochten de vrijwilligers ook helpen met het inwerken van de kind mascottes die tijdens de wedstrijd met de speelsters meelopen voor de line-up en de volksliederen van IJsland en Oostenrijk; super leuk! De supporters vanuit IJsland waren duidelijk mijn favoriet met hun culturele liederen a la “haka” van de Nieuw-Zeelandse rugby speelsters.
Tijdens het twee weken durende toernooi speelden wel zestien teams voor de Europese titel die uiteindelijk door onze eigen Oranje leeuwinnen in Enschede gewonnen werd! Die zondag waren alle vrijwilligers uitgenodigd om met speciaal vervoer naar de finale te komen en er zou een sluitingsfeest ter eren van onze hulp zijn. Super leuk, maar ‘helaas’ was ik toen al een paar dagen in Canada en Amerika. Gelukkig had ik nog mijn lieve ouders die mij elk doelpunt filmde en doorstuurde via whatsapp, hihi. Over Noord-Amerika gesproken, het wordt tijd dat we overstappen naar dat onderdeel waarbij ik één van mijn beste vriendinnetjes van Ohio University heb kunnen opzoeken.
Citytrip – Toronto
Na een week genieten met mijn Amerikaanse vriend(en) in Nederland, was het de dag na mijn laatste hardloopwedstrijd in Santpoort-Noord weer tijd om terug te vliegen naar de andere kant van de oceaan. De vlucht ging dit keer heel soepel. Het was namelijk een directe vlucht van Amsterdam naar Toronto dus ik stond binnen acht uurtjes op Canadese bodem waar ik voor het eerst in mijn leven een taxi heb genomen, haha. Eenmaal bij Rachel thuis had ik even gedoucht en gingen we daarna naar haar winkelcentrum “Maple View” om lekker Amerikaans bij de “Food Court” te eten. Veel meer dan het halen van een ijsje hebben we die avond niet gedaan want mijn jetlag begon aardig in te slaan rond 9 uur ’s avonds haha. Dit was maar goed ook zodat we de volgende dag vroeg de trein konden nemen naar de stad van “The Blue Jays” en rapper Drake: Toronto!
Inmiddels was het al mijn derde keer in deze moderne maar sfeervolle stad en desondanks is de stad nog steeds indrukwekkend, vooral in de zomer! De vorige twee keer waren namelijk tijdens “Thanksgiving” terwijl het 10 graden vroor. Nu kon ik lekker in T-shirt en rok door de stad banjeren en was het eindelijk mooi weer voor een goed uitzicht vanaf de top van de “CN Tower”. Deze toren heeft jarenlang in de boeken gestaan als het hoogste gebouw ter wereld. Het heeft een hexagonale kern met wel zes liftschachten die met 19 km per uur de bezoekers omhoog suist. De toren zelf heeft net als de Eifel toren drie verschillende verdiepingen met uitzichtpunten. Wij zijn zelf alleen op de onderste twee geweest waarvan één verdieping een grote glazen vloer heeft. De foto’s spreken voor zich:
Na het adembenemende uitzicht van de eens grootste toren in de wereld namen we de metro naar het “Financial District” van Toronto. In deze wijk hadden we bij een heel hippe Italiaanse tent geluncht. Ik had een pizza voor lunch en Rachel had een soort champignon achtige pasta voordat we via “China Town” naar de campus van de “University of Toronto” liepen. Na de campus zijn we via het gemeentehuis naar één van de grootste winkelcentra in Canada gelopen: “Eaton Centre”. Ik had daar eindelijk mijn nieuwe “New Balance” sneakers gekocht waarop ik de rest van de stad heb gezien. Onze bovengenoemde routebeschrijving is terug te zien in onderstaande foto’s. Helaas moesten we de dag na Toronto (zaterdag) alweer in de auto richting Athens om eenmaal in Amerika onze laatste hardloopsessies te lopen voordat preseason begon..
Preseason en Kerstmis in het warme Ohio
Zoals beloofd zou ik het fenomeen kerstmis in augustus uitleggen. Het zit namelijk zo dat we de eerste dag van preseason onze nieuwe spullen krijgen. Dit jaar was het een extra groot feest in verband met het wisselen van onze sponsor Russel naar de geliefde Adidas! We zijn onwijs verwend (zoals te zien is op de foto) met onder andere nieuwe trainingskleding, twee wedstrijdtenues, twee trainingspakken, korte broekjes en heel veel T-shirts. We hebben zelfs flitsende Adidas hockeyschoenen gekregen! Dita is nog steeds onze hoofdsponsor voor de sticks dus ik heb weer dezelfde 37 inch zwarte met groene stick gekregen. Stiekem is dit heel erg fijn, zo hoefde ik bijvoorbeeld niet aan een nieuwe stick te wennen.
Naast de leuke ‘cadeaus’ was het tijdens de voorbereiding ook weer strijden om je kluisje door middel van het behalen van de beruchte fitness testen. We begonnen voor het trainen al met de “VO2 max test”. Dit is een test waarbij ze je longinhoud meten aan de hand van het rennen op een loopband met een tube in je mond. De snelheid van de band wordt elke minuut 0.5 mph omhoog geschroefd tot de 9 mph. Daarna wordt de loopband elke minuut op een grotere hoek gezet totdat je niet meer kan en je op de stop knop moet drukken… Deze stopknop werd door mijzelf rond de 12e minuut ingedrukt waarmee ik een longinhoud van 59.3 heb behaald; NEW TEAM RECORD! De twee dagen daarop hadden we vaak ‘s ochtends en ‘s avonds training en begonnen we de dag met de andere twee testen: de mijltest en de 100 yard sprintjes (in 18 seconden sprinten en 42 seconden terug joggen naar het beginpunt) over de totale lengte van het veld. De mijl (1600m) liep ik uiteindelijk onder mijn doel van 6 minuten (5:58) dus dat was prima en van de 13 sprintjes die we moeten rennen om de test te halen heb ik er uiteindelijk 20 gelopen! Hoe ik en drie andere teamgenootjes 20/13 kunnen lopen is nogal een lang verhaal… Het komt er in ieder geval op neer dat mijn coach de fittere speelsters wilden laten opdraaien voor de zwakke conditie van sommige andere speelsters die maar 1-5 sprintjes haalden. Zware dag maar inmiddels zitten de zwaarste preseason dagen er alweer op en mochten we gisteren onze eerste wedstrijd spelen tegen Saint Louise in Indiana! Vandaag staat MAC concurrent Ball St op het programma..
"How lucky am I to have something that makes saying goodbye so hard" - Spencer (PLL)
Bovenstaande quote sluit perfect aan bij mijn gedachten wanneer ik weer op het vliegveld sta naar Amerika, of van het beloofde land terug naar Nederland. Afscheid nemen is iets waar iemand nooit goed in zal worden, maar een positieve instelling maakt het altijd een stukje gemakkelijker. Gelukkig bestaat er naast onze wereld ook nog een hele digitale (sociale) wereld zoals ik dat in mijn wist je datjes al kort besproken had. Het schrijven en bijhouden van mijn blog wordt steeds belangrijker als je vrienden over de hele wereld bezit, vandaar dat ik nu elke maand 1-2 nieuwe artikelen online wil zetten.
Daarnaast is het vast ook niet onopgemerkt gebleven dat ik Instagram en Facebook dagelijks ben gaan gebruiken, mede door het succes van eerder genoemde inspiratiebronnen als Brigitte en Nicole. Dit werkt perfect als communicatiemiddel met vrienden en familie, maar ook als reclame voor mijn website. Veel bekenden weten namelijk dat mijn “American Dream” stiekem maar een klein onderdeel is van mijn grote levensdroom: het helpen opbouwen van ontwikkelings- en/of rampgebieden aan de hand van mijn ingenieurs kennis. Het liefst hoop ik ook samen te kunnen werken met organisaties die hockey of andere sporten in dit soort gebieden beschikbaar maken zodat ik écht mijn drie grote passies kan combineren: reizen, engineering en sport. “Where two worlds collide”.
Hopelijk kan mijn nieuwe Instagram account (@wheretwoworldscollide) en mijn privé account zorgen voor genoeg inspiratievolle volgers (ofwel sponsoren) om deze ambitieuze droom waar te maken. Ik geloof er namelijk in dat het diploma wat je haalt niet voor jezelf is, maar om een ander te kunnen helpen aan de hand van jouw opgedane kennis in een specifiek gebied. Zo wordt een studiekeuze toch een stukje makkelijker als je als levensdoel hebt om anderen te helpen :)
“Chase your dreams…” - I.H.
Volgende maand sla ik de Nederlandse blog even over zodat ik mij kan focussen op mijn verhuizing. School begint morgen weer en het enige wat tot nu toe uitgepakt is, is mijn bed, haha. Ik hoop wel eind september een Engels artikel te kunnen schrijven over de verschillen in een Amerikaans en Nederlands studentenleven but we’ll see.
To be continued…
Liefs,
Illona
(zie mijn eigen website voor de foto's en originele berichten: http://illonahartman.weebly.com/home/lifestyle-18 )
Hoi allemaal,
Deze ‘kaaskop’ is inmiddels weer volop aan het genieten in het land van de “Stars and Stripes” en niet te vergeten; het land van de Eclipse! Afgelopen maandag was ik namelijk toeschouwer van een bijzondere mijlpaal in de Amerikaanse historie: het zien van een (halve) zonsverduistering waarbij de temperatuur midden op de dag een paar graden daalde en het lichtelijk begon te schemeren! Heel gaaf. Hé, horen jullie trouwens ook dat geluid op de achtergrond? Oh wacht eens even, het is mijn mobieltje die overgaat…“Hoi Russel… Ja ik meende het echt, het is over tussen ons. Ik stond zelfs net op het punt het aan iedereen uit te leggen…. Je vraagt om nog een kans? Dat gaat niet, ik heb een ander, ik draag zelfs al zijn kleding van afgelopen kerst. Ik draag het eigenlijk dagelijks… Oh je wilt zijn naam weten? Oké… zijn naam is Adidas” (Catspys 2017).
Inmiddels ben ik alweer drie weken in (Noord-)Amerika en zijn we dit jaar als hockeyteam erg verwend door onze nieuwe hoofdsponsor Adidas. De voorbereiding van het hockeyseizoen was twee weken geleden gestart en de dag van onze eerste training begint altijd met de traditie ‘Kerstmis in augustus’. Wat dit precies inhoudt kun je lezen in mijn derde onderwerp van deze maand: “Preseason en Kerstmis in het warme Ohio”.
Met de komst van een nieuw hockeyseizoen krijgen we ook altijd nieuwe “freshmen” (= eerstejaars) in het team. Mede door deze verandering is de teamsfeer dit jaar veel relaxter en kan ik niet wachten tot we dit weekend voor het eerst met deze groep meiden de bus in mogen stappen; op weg naar onze eerste twee officiële wedstrijden in Indiana:
"A good friend listens to your adventures. A best friend makes them with you"
Naast het reizen met teamgenoten heb ik de afgelopen maanden zelf ook veel (kleinere) tripjes gemaakt met vrienden en zijn mijn Amerikaanse vrienden zelfs overgekomen naar Nederland! Zo was in mijn vorige blog al te lezen dat ik mijn Afrika reisgenootje Ruth na drie jaar weer heb kunnen zien en dat ik één van mijn beste vriendinnetjes in Engeland heb opgezocht. De gezellige dagen met mijn Amerikaanse vrienden in Nederland worden hier beneden in “My Life in Pictures” nog eens toegelicht. Voordat we daar aankomen is het natuurlijk tijd voor het woord van de maand augustus en de vijftien leukste feitjes:
Hoist - Hijstoestel / kraan
Hierbij doel ik vooral op de hijstoestellen op de gevels van de Amsterdamse grachtenpanden. Wist je namelijk dat deze kranen de reden zijn voor de vaak scheve en naar voren gekantelde gevels in Amsterdam en andere grote steden? Zo leer je nog eens wat op een toeristische boottocht door Amsterdam met Amerikaanse en Nederlandse vrienden, haha.
Wist je dat…
1)...De Amsterdamse (grachten)panden naar voren zijn gekanteld zodat meubels tijdens het verhuizen omhoog getakeld kunnen worden waarbij de gevel niet beschadigd wordt.
2)…Er vuilniswagens tijdens het EK vrouwenvoetbal werden gebruikt als afbakening en beveiliging tegen terreur. Zodoende kon er niet de menigte in gereden worden want zo’n vuilniswagen is natuurlijk loodzwaar. Letterlijk.
3)...Mijn Amerikaanse vrienden, Caden en Corey, gezellig meegingen naar de Santpoortse feestweek waarbij ze alle Nederlandse liedjes ‘meezongen’.
4)...’Kees en Corrie’ binnen drie dagen de hele Nederlandse keuken op hun bord hadden gehad: Pannenkoeken, stroopwafels, poffertjes, frikandellen, bitterballen, belegen kaas en beschuit met hagelslag. Ze vonden vooral de koffie veel sterker en de cappuccino te schuimig. De stroopwafel blijft onder mijn buitenlandse vrienden de favoriet.
5)...Corey moeite had met onze kaasschaaf; in Amerika koop je kaas vaak als plakjes cheddar of een zak vol schraapsel.
6)...Kees en Corrie in het begin ook veel moeite hadden met de fietsen: het openen van de sloten, het neerzetten van een fiets met standaard, de 14 versnellingen, kruisende fietspaden, en de knopjes met tikkend geluid van de verkeerslichten.
7)...De drie zwarte kruizen als teken van Amsterdam staan voor het overwinnen van de drie grote rampen in de Middeleeuwen: de pest, de overstroming en de stadsbrand.
8)...Ik op Schiphol uitgezwaaid werd door mijn Nederlandse familie/vrienden (Heleen kwam die ochtend zelfs nog even langs terwijl ze die donderdag pas om 6:00 van haar grote reis terug was gekomen!) én door mijn Amerikaanse vrienden die ik in Europa achterliet. Heel gek, maar gelukkig komt Caden deze week weer terugvliegen naar Ohio en blijft Corey nog een maand om door de Spaanse bergen te wandelen.
9)...Ik er de avond voor mijn vertrek pas achter kwam dat ik blijkbaar een visum nodig had om Canada in te komen, oeps. Eenmaal aangevraagd en in Toronto aangekomen, verliep de beveiliging van de douane heel soepel en geheel elektronisch!
10)...Er op de Canadese snelwegen een extra rijbaan is aangelegd, speciaal voor auto’s met meer dan twee medereizigers om mensen aan te sporen samen te reizen wat natuurlijk weer uitlaatgassen voor het milieu bespaart.
11)...De Amerikaanse douane Rachel haar “I20” (=belangrijk onderdeel van je visum) kwijt was geraakt waardoor we zonder pardon een uur bij de grensovergang hebben moeten wachten. Uiteindelijk konden ze het niet terugvinden en heeft Rachel eenmaal terug in Athens een nieuwe aan moeten vragen. Lekker slordig.
12)...De Nederlandse oranje leeuwinnen het EK voetbal hebben gewonnen en ik drie dagen in Rotterdam bij dit evenement heb mogen helpen! Eenmaal in Amerika loop ik nu te pronken met een door het toernooi gesponsorde rugtas en oranje Adidas spullen.
13)...Ik afgelopen zomer in totaal 5 wedstrijden heb gelopen en mijn beste resultaat was een 6e plek op de 7km én op de 5km. Verder eindigde ik als 19e vrouw op de 10km met meer dan 1500 deelnemende vrouwen en was ik respectievelijk 7e / 9e op mijn eerste twee 5km wedstrijden. Niet slecht voor een groentje? Met mijn tijd voor de 10 km (46:01) schijn ik volgens mijn hockeycoach momenteel ook het team record te bezitten, woehoe.
14)...Ik al drie mensen die ik van Instagram ken tegen ben gekomen tijdens sportevenementen.
15) ...Er een hele wereld schuil gaat achter Instagram waar ik achter kwam toen ik met oud-teamgenootje en top blogger Brigitte Minks (https://alittleblondeinparadise.com/ ) had gelunchd in Haarlem.( https://www.instagram.com/alittleblondeinparadise/ )
My Life in Pictures – Amerikaantjes (op bezoek) in Nederland
Zoals ik al eerder had vermeld had ik deze zomer zelfs twee keer gezellig bezoek van Amerikaanse vrienden. Hostel Hartman geef ik zelf vijf sterren door de gastvrijheid van mijn ouders en het (proberen te) spreken van een vreemde taal terwijl ze zelf al 10 jaar niet meer in het buitenland zijn geweest. Onwijs tof hoe ze er mee om zijn gegaan; bedankt mam & pap! Caden en Corey bleven uiteindelijk drie dagen bij ons in Nederland en we hebben heel wat door de regio Haarlem en Amsterdam gelopen en zelfs gefietst! De eerste dag waren we door Velserbroek naar “Villa Westend” gelopen voor Hollandse koffie en bitterballen waarbij ze mijn vriendinnetjes Pip en Manouk hebben ontmoet. Op de terugweg liepen we nog even door naar de kermis van de Santpoortse feestweek waar ze voor het eerst poffertjes hadden gegeten! De kermis vonden ze heel Amerikaans en ze waren verbaasd dat er geen entreeprijs was maar wel een prijs voor het toilet. ’s Avonds was het tijd voor thuis gebakken pannenkoeken en daarna een fietstocht met Pip en Thamar richting het strand waar ik de mooiste zonsondergang in tijden heb gezien; de lucht zag er super hemels uit met de roze en paarse kleuren. Letterlijk met/door Caden op een roze wolk dus haha (yep, we are dating hihi). Ook zijn we natuurlijk naar Amsterdam geweest en zijn we via Santpoort en Bloemendaal naar Haarlem gefietst waarbij ze het landgoed Duin en Kruidberg en de Ruïne van Brederode hebben kunnen zien. Dit was ook mijn eerste keer in een écht kasteel! Ze hadden mij die woensdagavond ook met mijn familie aangemoedigd bij mijn laatste hardloopwedstrijd voordat ik donderdag terugvloog. Daarnaast heb ik deze zomer natuurlijk ook de Nederlandse meiden ontmoet die in Amerika hockeyen en wonen de kaaskoppen Luke en Lisanne nu ook gezellig in Athens zoals te zien is in onderstaande foto collage. “Where two worlds collide”, vind je ook niet?
Vrijwilliger bij het EK Vrouwenvoetbal in Rotterdam
Afgelopen zomer was voor mij ook de eerste keer om tijdens een sportevenement eens aan de andere kant van de lijn te staan; namelijk als vrijwilliger. Mijn vrijwilligersavontuur met basisschoolvriendinnetje Pip begon al in maart toen ik in Amerika naar een reclame spotje op de Nederlandse radio aan het luisteren was. Zo vroegen ze namelijk nog vrijwilligers voor het grootste EK vrouwenvoetbal toernooi ooit. Tijdens het toernooi zelf heb ik mij weten te vertellen dat je via Eventmaker (www.eventmaker.nl) ook op de hoogte gehouden kan worden door sportevenementen die vrijwilligers nodig hebben. Mocht je dus geïnteresseerd zijn, ga dan vliegensvlug naar hun website en schrijf je in voor de nieuwsbrief zoals ik!
Het toernooi van UEFA speelde zich afgelopen zomer in 7 Nederlandse steden af en wij werden uiteindelijk in Rotterdam ingedeeld. Na de aanmeldingsprocedure in april - waar Pip en ik vlekkeloos doorheen kwamen - mochten we de vrijdag voor het toernooi ons kledingpakket van Adidas (jeej!) ophalen. Zo kregen we gratis oranje shirtjes, een pet, een vest en zelfs een zwarte rugtas die groot genoeg is voor mijn laptop! Iedereen die mij goed kent, kent mijn grote koelkast genaamd mijn computer die ik altijd overal naar toe sleep. Nog even sparen en dan kan ik mijn 18 inch Aldi computer hopelijk omruilen voor een Macbook, haha! Enfin, we waren beiden gelukkig in Rotterdam ingedeeld, maar helaas niet altijd tijdens dezelfde shifts en we hadden niet dezelfde soort taken wat ook wel weer leuk was. Zo ontmoette ik namelijk een aantal leuke andere vrijwilligers en iedereen had wel een bijzonder verhaal: Van oud-bondscoaches in Indonesië tot mensen met een spierziekte maar ze hadden allemaal iets gemeen; een grote passie voor sport en het helpen van mensen. Ricky was uiteindelijk één van de jongens waarmee ik veel samen moest werken en waar ik nog steeds gezellig contact heb. We waren samen met een jongen uit Hongarije en een aantal oudere mensen ingedeeld als ‘reserve groep’ dus elke dag was anders. Mijn eerste dag heb ik enkel een goal van het veld hoeven te tillen na de warming up van Rusland-Italië waarna we de wedstrijd mochten kijken. De tweede dag werd ik tijdens Portugal-Schotland samen met een oudere man bij de ‘kaartjes verkoop’ ingedeeld. Zo moesten we bij de ingang gaan staan voor een vak waarvan alle supporters een gratis upgrade kregen naar de VIP ruimte (waar Pip overigens mocht werken) in verband met een beter beeld voor de televisiemensen. De derde en laatste dag was ik een soort van journalist die foto’s mocht maken met de Polaroid camera. Ook moest ik aan het einde van de dag een kort interview met een vrijwilliger schrijven voor de nieuwsbrief. Die laatste dag mochten de vrijwilligers ook helpen met het inwerken van de kind mascottes die tijdens de wedstrijd met de speelsters meelopen voor de line-up en de volksliederen van IJsland en Oostenrijk; super leuk! De supporters vanuit IJsland waren duidelijk mijn favoriet met hun culturele liederen a la “haka” van de Nieuw-Zeelandse rugby speelsters.
Tijdens het twee weken durende toernooi speelden wel zestien teams voor de Europese titel die uiteindelijk door onze eigen Oranje leeuwinnen in Enschede gewonnen werd! Die zondag waren alle vrijwilligers uitgenodigd om met speciaal vervoer naar de finale te komen en er zou een sluitingsfeest ter eren van onze hulp zijn. Super leuk, maar ‘helaas’ was ik toen al een paar dagen in Canada en Amerika. Gelukkig had ik nog mijn lieve ouders die mij elk doelpunt filmde en doorstuurde via whatsapp, hihi. Over Noord-Amerika gesproken, het wordt tijd dat we overstappen naar dat onderdeel waarbij ik één van mijn beste vriendinnetjes van Ohio University heb kunnen opzoeken.
Citytrip – Toronto
Na een week genieten met mijn Amerikaanse vriend(en) in Nederland, was het de dag na mijn laatste hardloopwedstrijd in Santpoort-Noord weer tijd om terug te vliegen naar de andere kant van de oceaan. De vlucht ging dit keer heel soepel. Het was namelijk een directe vlucht van Amsterdam naar Toronto dus ik stond binnen acht uurtjes op Canadese bodem waar ik voor het eerst in mijn leven een taxi heb genomen, haha. Eenmaal bij Rachel thuis had ik even gedoucht en gingen we daarna naar haar winkelcentrum “Maple View” om lekker Amerikaans bij de “Food Court” te eten. Veel meer dan het halen van een ijsje hebben we die avond niet gedaan want mijn jetlag begon aardig in te slaan rond 9 uur ’s avonds haha. Dit was maar goed ook zodat we de volgende dag vroeg de trein konden nemen naar de stad van “The Blue Jays” en rapper Drake: Toronto!
Inmiddels was het al mijn derde keer in deze moderne maar sfeervolle stad en desondanks is de stad nog steeds indrukwekkend, vooral in de zomer! De vorige twee keer waren namelijk tijdens “Thanksgiving” terwijl het 10 graden vroor. Nu kon ik lekker in T-shirt en rok door de stad banjeren en was het eindelijk mooi weer voor een goed uitzicht vanaf de top van de “CN Tower”. Deze toren heeft jarenlang in de boeken gestaan als het hoogste gebouw ter wereld. Het heeft een hexagonale kern met wel zes liftschachten die met 19 km per uur de bezoekers omhoog suist. De toren zelf heeft net als de Eifel toren drie verschillende verdiepingen met uitzichtpunten. Wij zijn zelf alleen op de onderste twee geweest waarvan één verdieping een grote glazen vloer heeft. De foto’s spreken voor zich:
Na het adembenemende uitzicht van de eens grootste toren in de wereld namen we de metro naar het “Financial District” van Toronto. In deze wijk hadden we bij een heel hippe Italiaanse tent geluncht. Ik had een pizza voor lunch en Rachel had een soort champignon achtige pasta voordat we via “China Town” naar de campus van de “University of Toronto” liepen. Na de campus zijn we via het gemeentehuis naar één van de grootste winkelcentra in Canada gelopen: “Eaton Centre”. Ik had daar eindelijk mijn nieuwe “New Balance” sneakers gekocht waarop ik de rest van de stad heb gezien. Onze bovengenoemde routebeschrijving is terug te zien in onderstaande foto’s. Helaas moesten we de dag na Toronto (zaterdag) alweer in de auto richting Athens om eenmaal in Amerika onze laatste hardloopsessies te lopen voordat preseason begon..
Preseason en Kerstmis in het warme Ohio
Zoals beloofd zou ik het fenomeen kerstmis in augustus uitleggen. Het zit namelijk zo dat we de eerste dag van preseason onze nieuwe spullen krijgen. Dit jaar was het een extra groot feest in verband met het wisselen van onze sponsor Russel naar de geliefde Adidas! We zijn onwijs verwend (zoals te zien is op de foto) met onder andere nieuwe trainingskleding, twee wedstrijdtenues, twee trainingspakken, korte broekjes en heel veel T-shirts. We hebben zelfs flitsende Adidas hockeyschoenen gekregen! Dita is nog steeds onze hoofdsponsor voor de sticks dus ik heb weer dezelfde 37 inch zwarte met groene stick gekregen. Stiekem is dit heel erg fijn, zo hoefde ik bijvoorbeeld niet aan een nieuwe stick te wennen.
Naast de leuke ‘cadeaus’ was het tijdens de voorbereiding ook weer strijden om je kluisje door middel van het behalen van de beruchte fitness testen. We begonnen voor het trainen al met de “VO2 max test”. Dit is een test waarbij ze je longinhoud meten aan de hand van het rennen op een loopband met een tube in je mond. De snelheid van de band wordt elke minuut 0.5 mph omhoog geschroefd tot de 9 mph. Daarna wordt de loopband elke minuut op een grotere hoek gezet totdat je niet meer kan en je op de stop knop moet drukken… Deze stopknop werd door mijzelf rond de 12e minuut ingedrukt waarmee ik een longinhoud van 59.3 heb behaald; NEW TEAM RECORD! De twee dagen daarop hadden we vaak ‘s ochtends en ‘s avonds training en begonnen we de dag met de andere twee testen: de mijltest en de 100 yard sprintjes (in 18 seconden sprinten en 42 seconden terug joggen naar het beginpunt) over de totale lengte van het veld. De mijl (1600m) liep ik uiteindelijk onder mijn doel van 6 minuten (5:58) dus dat was prima en van de 13 sprintjes die we moeten rennen om de test te halen heb ik er uiteindelijk 20 gelopen! Hoe ik en drie andere teamgenootjes 20/13 kunnen lopen is nogal een lang verhaal… Het komt er in ieder geval op neer dat mijn coach de fittere speelsters wilden laten opdraaien voor de zwakke conditie van sommige andere speelsters die maar 1-5 sprintjes haalden. Zware dag maar inmiddels zitten de zwaarste preseason dagen er alweer op en mochten we gisteren onze eerste wedstrijd spelen tegen Saint Louise in Indiana! Vandaag staat MAC concurrent Ball St op het programma..
"How lucky am I to have something that makes saying goodbye so hard" - Spencer (PLL)
Bovenstaande quote sluit perfect aan bij mijn gedachten wanneer ik weer op het vliegveld sta naar Amerika, of van het beloofde land terug naar Nederland. Afscheid nemen is iets waar iemand nooit goed in zal worden, maar een positieve instelling maakt het altijd een stukje gemakkelijker. Gelukkig bestaat er naast onze wereld ook nog een hele digitale (sociale) wereld zoals ik dat in mijn wist je datjes al kort besproken had. Het schrijven en bijhouden van mijn blog wordt steeds belangrijker als je vrienden over de hele wereld bezit, vandaar dat ik nu elke maand 1-2 nieuwe artikelen online wil zetten.
Daarnaast is het vast ook niet onopgemerkt gebleven dat ik Instagram en Facebook dagelijks ben gaan gebruiken, mede door het succes van eerder genoemde inspiratiebronnen als Brigitte en Nicole. Dit werkt perfect als communicatiemiddel met vrienden en familie, maar ook als reclame voor mijn website. Veel bekenden weten namelijk dat mijn “American Dream” stiekem maar een klein onderdeel is van mijn grote levensdroom: het helpen opbouwen van ontwikkelings- en/of rampgebieden aan de hand van mijn ingenieurs kennis. Het liefst hoop ik ook samen te kunnen werken met organisaties die hockey of andere sporten in dit soort gebieden beschikbaar maken zodat ik écht mijn drie grote passies kan combineren: reizen, engineering en sport. “Where two worlds collide”.
Hopelijk kan mijn nieuwe Instagram account (@wheretwoworldscollide) en mijn privé account zorgen voor genoeg inspiratievolle volgers (ofwel sponsoren) om deze ambitieuze droom waar te maken. Ik geloof er namelijk in dat het diploma wat je haalt niet voor jezelf is, maar om een ander te kunnen helpen aan de hand van jouw opgedane kennis in een specifiek gebied. Zo wordt een studiekeuze toch een stukje makkelijker als je als levensdoel hebt om anderen te helpen :)
“Chase your dreams…” - I.H.
Volgende maand sla ik de Nederlandse blog even over zodat ik mij kan focussen op mijn verhuizing. School begint morgen weer en het enige wat tot nu toe uitgepakt is, is mijn bed, haha. Ik hoop wel eind september een Engels artikel te kunnen schrijven over de verschillen in een Amerikaans en Nederlands studentenleven but we’ll see.
To be continued…
Liefs,
Illona
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
