HallOUween en pompoenen
Door: Illona Hartman
Blijf op de hoogte en volg Illona
13 November 2015 | Verenigde Staten, Athens
Yeah she’s alive! Eindelijk weer een nieuwe blog vanaf de andere kant van de oceaan. Het liet eventjes op zich wachten, maar na ruim een maand en heel veel nieuws heb ik eindelijk weer wat tijd om te schrijven. Daarnaast gaat mijn voorkeur ook uit naar het schrijven van lange stukken in één keer in plaats van kleine beetjes elke dag of wekelijks. Degene die mij ook een beetje kennen, weten ook dat ik het toch niet kort kan houden want ik ben nou eenmaal een schrijf freak, hihi. Okee, voordat er nog meer onzin op papier komt, hier is de maand oktober samengevat in de ‘Wist je datjes’.
Wist je dat…
-Vanessa (roomie) en ik er laatst pas achter kwamen dat de baby eekhoorns eigenlijk chipmunks zijn…
-Ik niet alleen meer van de Amerikaanse cultuur te weten kom, maar mede door mijn roomie ook van Colombia. Zo moest ik toevallig laatst voor één van mijn klassen ‘The two Escobars’ kijken, de film over het drugsschandaal in de Colombiaanse voetbalwereld. Ook Vanessa haar vader kwam er in voor, aangezien de documentaire grotendeels over het eigen goal van Escobar in Cordoba’s goal ging. Wat Escobar helaas het leven koste door de grote passie voor voetbal in Colombia.
-Ik hier af en toe nog steeds aan het idee moet wennen dat 16 jarigen in een auto rijden. Zie je het ook al voor je, een kleine gozer van zestien in zo’n grote Amerikaanse bak, hihi?
-Mijn roomie mij laatst heeft over weten te halen mee naar Zumba te gaan. Nooit. Meer. Van. Mijn. Leven. Heb het ritme en de flexibiliteit van een giraffe. Ik moet ook mijn benen spreiden om de grond of mijn voeten aan te tikken haha. Ik gooi het er maar op dat mijn armen te kort zijn voor mijn lange benen!
-Het altijd een hele klus is om mijn naam te spellen voor op mijn smoothie of koffie. Ze vragen hier voor het maken van je ‘fave drink’ namelijk altijd naar je naam. Inmiddels weten de meeste werknemers al van te voren dat ik dat meisje ‘met de moeilijke naam’ ben hihi, kom er bijna dagelijks woeps. Wel schattig dat ze altijd zeggen ‘so pretty’ als ik mijn naam voor het eerst tegen iemand zeg.
-Er in Amerika vliegende spinnen bestaan! Ze zijn zo klein en licht dat ze door de wind worden meegenomen. Helaas is ons hockeyveld de trekpleister voor veel van deze spinnen, zo zie je letterlijk het spinnen rag over ons veld heen zweven. Blegh, haha.
-Het gemiddelde maatje bed hier tegen een twee persoon bed aan zit, vooral de hotel bedden. Wat een verwennerij is dat altijd tijdens travelling! Helaas zijn onze dorm bedden juist weer miniscuul. Onze ‘overburen’ hadden daar laatst een oplossing opgevonden: gewoon de twee bedden tegen elkaar. Hello sleep over with my roomie!
-Heel veel Amerikanen hier met enkel een ‘comforter’ slapen i.p.v. een dekbed met dekbed overtrek zoals de meesten in Nederland. Wel lekker makkelijk tijdens het bed opmaken. Een comforter is eigenlijk een dekbed maar dan in een leuk kleurtje of patroon, typisch voor college life (kijk maar naar 22 jumpstreet en American Pie etc.)!
-Ik nog steeds elke dag geniet van de mooie campus van OU. Vooral afgelopen maand toen alle bomen de mooie herfstkleuren kregen; een overvloed aan roze, geel en rood viel over de campus.
-Naast de vele bomen er ook veel gras te vinden is op de campus. Ik heb af en toe een beetje het idee dat het gras van OU heilig is, zo zie je hier nooit iemand op het gras lopen of zitten, zelfs niets als ‘shortcut’. Iets wat bij de TU/e wel even anders was als we weer eens van Vertigo naar de college zalen in het MetaForum moesten lopen haha.
-De meeste Amerikanen ook heel netjes oversteken op de cross walk, iets wat wij als team zelden doen als we van of naar het veld lopen. Zo kregen we laatst random een smsje van onze coach ‘use the crosswalk ladies’. Woepsie.
-Onze coach zegt dat hij overal ogen heeft. Zo weet hij van alles over ons privé leven. Hij begon laatst in de bus iedereen uit te horen over Tinder haha. Jep, ook in Amerika was Tinder erg populair de afgelopen jaren.
-Ik mijn eerste Amerikaanse Halloween heb meegemaakt! Ik hoorde bij de Harry Potter squad van twee sophmores uit ons team. Ik was verkleed als die gekke, chaotische professor met de glazen bol en de grote bril en mijn teamgenoten als Harry Potter en The Golden Snitch.
-Halloween eigenlijk zo goed als te vergelijken is met carnaval. Zo verkleed niemand zich als iets engs, maar meer als iets geks a la Carnaval stijl. Vooral typetjes uit films zijn erg populair!
-Het in Ohio illegaal is om je als politie agent te verkleden tijdens Halloween.
-Ohio University bekend staat om Halloween (en de andere grote feesten). Zo zijn er agenten uit andere staten (!) overgevlogen om het feest niet uit de hand te laten lopen!
-Halloween voornamelijk op straat gevierd wordt maar het drinken alleen binnenshuis gebeurd. Als je maar met één voet op de stoep staat (of ander openbaar gebied) terwijl je drinkt, kan je al opgepakt worden. Zeker als je ‘under age’ bent. Hier heb ik al vele blunderverhalen over gehoord, voornamelijk van teamgenootjes haha. Het is maar hoe je je avond wilt besteden als agent zijnde.
-Ze in Amerika weilanden vol met pompoenen hebben. Super schattig! Zo heb ik er laatst ook eentje uitgehold samen met Rachel (teamgenoot), Jonathan (klasgenoot) en Noah (aanhangsel). Lekker crea bea, iets wat ik af en toe wel mis bij mijn (nieuwe) opleiding civiele techniek.
-Ik af en toe een beetje heimwee heb naar mijn vorige opleiding haha. Vooral toen we laatst met onze Construction Management klas naar een bouwplaats op de campus gingen. Voelde me helemaal in mijn element toen we de restauratie van één van de oude dorms van binnen aan het bekijken waren!
-Ik naast een football game ook een ijshockey game op mijn lijstje kan doorstrepen!
Zo’n ijshockey game gaat er best hard aan toe, toch wel echt totaal anders dan ons hockey op het veld haha. Desondanks denken heel veel Amerikanen dat de twee sporten hetzelfde zijn, afgezien van het veld. Best gek om minstens eens per week aan iemand uit te moeten leggen hoe hockey in elkaar zit, voornamelijk omdat hockey in Nederland één van de meest bespeelde sporten is. Heel veel Amerikanen hebben namelijk geen idee van de sport en de spelregels…
…Nu we het toch over hockey hebben, zal ik het eens over de tweede helft van ons seizoen hebben. Na de wedstrijd tegen CMU reden we begin oktober verder door in Michigan om Rutgers University te treffen op het veld van Michigan St. Rutgers was een perfect voorbeeld van één van de over fanatieke teams die het niet erg vindt om af en toe een schouder er in te zetten. Wellicht hadden deze meiden wel ijs hockey gespeeld in een vorig leven waar dat wel toegestaan is. Zo werd mijn hoofd namelijk begin tweede helft vanachter ‘’gebodycheckt’’. Wat er precies is gebeurd, I can’t tell. Als ik de beelden terugkijk vindt het helaas net buiten beeld plaats, maar je ziet me wel heel ongelukkig op de grond vallen terwijl ik ronddraai op één voet: concussion. Mijn eerste hersenschudding heb ik dus ook weer ervaren, en dat nog wel in Amerika waar ze onwijs bezorgd zijn voor hersenschuddingen, woeps. Dat werden toen drie weken bank zitten voor mij. Onwijs balen want het ging net zo goed met het team. Ik moest zelfs naar een speciaal soort fysio in het ziekenhuis om mijn hersenschudding te ‘behandelen’. Deze behandeling stelde niet veel voor aangezien het voornamelijk herstelt door rust. Echter kreeg ik wel oog- en evenwichtsoefeningen mee naar huis om het proces te versnellen. Het bleek namelijk dat mijn linker oog een rare afwijking vertoonde als het moest accommoderen op een afstand korter dan 10 cm ofzo. Nu ben ik geen oogdeskundige, maar volgens mij is het best normaal dat je niet scherp ziet op zo’n kleine afstand hihi. Maar goed, ik kreeg een leuk touwtje mee naar huis met kralen die ik van positie moest verplaatsen voor het accommoderen. Tevens ook weer een paar keer op de vloer beland door de balansoefeningen die ik daarnaast op een soort kussen moest uitvoeren. Qua flexibiliteit, ritme en balans zit het dus perfect bij mij, haha. Mam, misschien had je me vroeger toch maar op ballet moeten zetten in plaats van turnen en tennis…? Of eerder op hockey zodat ik nu nóg beter was geweest *wink* :p.
Gelukkig gaat alles nu weer helemaal top en heb ik nergens meer last van gehad. Ik heb door mijn blessure ook weer veel meer motivatie gekregen voor het spelletje. Je weet pas wat je mist als je het kwijt bent. Ik heb helaas zes wedstrijden moeten missen en heel wat trainingen, maar gelukkig heb ik nog de laatste drie wedstrijden tegen Northwestern, Miami en Kent St tijdens het MAC tournament weten mee te spelen. Doordat ik niet mee kon trainen tijdens bijvoorbeeld de training op Missouri St., had ik wel tijd om tijdens de training bij te praten met Kayleigh! Zoals ik in mijn vorige blog al vertelde, zouden Kayleigh (oud ‘teamgenootje’ HC Eindhoven) en ik elkaar treffen op haar oude universiteit! Ze had allemaal lekkere dingen vanuit Nederland voor mij meegenomen als pepernoten, stroopwafels, drop en een chocolade letter! Super lief!
We waren uiteindelijk 3e geëindigd in onze poule ofwel conference en 9-11 ‘overall’ (9 wins, 11 losts). We behoorden dus tot de beste vier teams om door te mogen naar de play offs, ook wel het MAC tournament genoemd. Helaas verloren we de semi finals tegen Kent St in de laatste 5 minuten, toen zij de 2-1 scoorde. Einde seizoen. We hebben nu twee maanden lang geen hockey, lifting of conditie! Heel gek om ineens geen drie uur durende trainingen meer te hebben of lange bustripjes naar één van de andere Mid-Westerse staten! Hello freedom!
Freedom, een woord die de afgelopen maanden niet echt in mijn vocabulaire paste na al het hockey en de tussentoetsen voor mijn 6 vakken. Inmiddels kan ik wel zeggen dat ik in de afgelopen drie maanden al wat Amerikaanse gewoontes heb weten over te nemen. Zo eet ik bagels met creamcheese ipv brood (okee, deed ik ook al bij de Bagels & Beans maar toch), eet ik kip met BBQ saus, ben ik verslaafd aan Starbucks met de vanille latte in het bijzonder en stelt een ritje van 7 uur lang niks meer voor. Wordt een eitje om over een maandje (jeetje gaat rap!) binnen 11 uur naar huis te vliegen. Je moet je ook wel enigszins aanpassen als enige Nederlander in de weide omtrek. Alhoewel er nog een Nederlandse mannelijke senior schijnt rond te zwerven op de campus en een hoorde aan Aziaten en Brazilianen. Maar daarnaast kan ik wel zeggen dat ik één van de weinige internationale studenten ben, voornamelijk onder de student athletes. Ik denk dat mijn roomie en ik de enige internationals zijn uit ons jaar. Ik kan me daarnaast af en toe ook echt niet meer mijn leven in Eindhoven voorstellen en hoe ik daar altijd van hort naar her vloog. Hier is alles op 5-10 minuten loop afstand, i.p.v. 20 minuten fietsen naar de TU/e of 2.5 uur met de trein naar Bloemendaal voor hockey. Ik kan mezelf al niet eens meer voorstellen hoe het is om in je eentje in een kamer te slapen, aangezien mijn roommate er altijd is haha.
Naast de hockey game ben ik afgelopen maand ook weer naar een football wedstrijd geweest, twee keer zelfs. Aan het begin van de wedstrijd en tijdens half-time komt onze marching band altijd een show geven. De tweede keer dat ik ging deden ze een soort cover van bekende liedjes, maar afgelopen dinsdag deden ze een eigen show en het was onwijs gaaf! Niet alleen de muziek, maar ook de ‘dance moves’ met zo’n honderd mensen tegelijk op precies hetzelfde ritme is awesome! Één van mijn scheikunde klasgenootjes zit in het team en hij vertelde dat ze er ook heel veel en hard voor moeten trainen. Wekelijks zo’n twee uur per dag. Ze zijn ook voor niet voor niets één van de beste marching bands van de nation. Ze gaan aankomende zomer zelfs naar Italië voor een soort competitie ofwel summer camp!
Op een dag of avond als het football team speelt, is zo’n beetje het hele Peden Stadium over hoop gegooid. Helaas is onze locker room ook in dit stadion en is het stadion altijd omsingelt met televisie busjes etc. Ook gebruiken de scheidsrechters vaak de locker room van Cross Country die naast de onze is. We gebruiken zelfs hetzelfde toilet en douches aangezien die aan onze kleedkamers grenzen. Daardoor mogen wij op een dag van de wedstrijd nooit onze eigen douches of toiletten gebruiken omdat we dan zo de kleedkamer van de belangrijke scheidsrechters in kijken. Illona zou Illona niet zijn als ik daar, nadat ze het twee minuten van tevoren nog tegen me zeiden, niet alsnog als een kip zonder kop in zou lopen. Kreeg hele rare blikken van de half naakte scheidsrechters naar mijn hoofd geslingerd toen ik enkel de bathroom gebruikte om iets in de prullenbak te gooien… Oepsie. Jep, ik ben nog steeds lekker onhandig, hihi.
Heel veel liefs vanuit Ohio
Wist je dat…
-Vanessa (roomie) en ik er laatst pas achter kwamen dat de baby eekhoorns eigenlijk chipmunks zijn…
-Ik niet alleen meer van de Amerikaanse cultuur te weten kom, maar mede door mijn roomie ook van Colombia. Zo moest ik toevallig laatst voor één van mijn klassen ‘The two Escobars’ kijken, de film over het drugsschandaal in de Colombiaanse voetbalwereld. Ook Vanessa haar vader kwam er in voor, aangezien de documentaire grotendeels over het eigen goal van Escobar in Cordoba’s goal ging. Wat Escobar helaas het leven koste door de grote passie voor voetbal in Colombia.
-Ik hier af en toe nog steeds aan het idee moet wennen dat 16 jarigen in een auto rijden. Zie je het ook al voor je, een kleine gozer van zestien in zo’n grote Amerikaanse bak, hihi?
-Mijn roomie mij laatst heeft over weten te halen mee naar Zumba te gaan. Nooit. Meer. Van. Mijn. Leven. Heb het ritme en de flexibiliteit van een giraffe. Ik moet ook mijn benen spreiden om de grond of mijn voeten aan te tikken haha. Ik gooi het er maar op dat mijn armen te kort zijn voor mijn lange benen!
-Het altijd een hele klus is om mijn naam te spellen voor op mijn smoothie of koffie. Ze vragen hier voor het maken van je ‘fave drink’ namelijk altijd naar je naam. Inmiddels weten de meeste werknemers al van te voren dat ik dat meisje ‘met de moeilijke naam’ ben hihi, kom er bijna dagelijks woeps. Wel schattig dat ze altijd zeggen ‘so pretty’ als ik mijn naam voor het eerst tegen iemand zeg.
-Er in Amerika vliegende spinnen bestaan! Ze zijn zo klein en licht dat ze door de wind worden meegenomen. Helaas is ons hockeyveld de trekpleister voor veel van deze spinnen, zo zie je letterlijk het spinnen rag over ons veld heen zweven. Blegh, haha.
-Het gemiddelde maatje bed hier tegen een twee persoon bed aan zit, vooral de hotel bedden. Wat een verwennerij is dat altijd tijdens travelling! Helaas zijn onze dorm bedden juist weer miniscuul. Onze ‘overburen’ hadden daar laatst een oplossing opgevonden: gewoon de twee bedden tegen elkaar. Hello sleep over with my roomie!
-Heel veel Amerikanen hier met enkel een ‘comforter’ slapen i.p.v. een dekbed met dekbed overtrek zoals de meesten in Nederland. Wel lekker makkelijk tijdens het bed opmaken. Een comforter is eigenlijk een dekbed maar dan in een leuk kleurtje of patroon, typisch voor college life (kijk maar naar 22 jumpstreet en American Pie etc.)!
-Ik nog steeds elke dag geniet van de mooie campus van OU. Vooral afgelopen maand toen alle bomen de mooie herfstkleuren kregen; een overvloed aan roze, geel en rood viel over de campus.
-Naast de vele bomen er ook veel gras te vinden is op de campus. Ik heb af en toe een beetje het idee dat het gras van OU heilig is, zo zie je hier nooit iemand op het gras lopen of zitten, zelfs niets als ‘shortcut’. Iets wat bij de TU/e wel even anders was als we weer eens van Vertigo naar de college zalen in het MetaForum moesten lopen haha.
-De meeste Amerikanen ook heel netjes oversteken op de cross walk, iets wat wij als team zelden doen als we van of naar het veld lopen. Zo kregen we laatst random een smsje van onze coach ‘use the crosswalk ladies’. Woepsie.
-Onze coach zegt dat hij overal ogen heeft. Zo weet hij van alles over ons privé leven. Hij begon laatst in de bus iedereen uit te horen over Tinder haha. Jep, ook in Amerika was Tinder erg populair de afgelopen jaren.
-Ik mijn eerste Amerikaanse Halloween heb meegemaakt! Ik hoorde bij de Harry Potter squad van twee sophmores uit ons team. Ik was verkleed als die gekke, chaotische professor met de glazen bol en de grote bril en mijn teamgenoten als Harry Potter en The Golden Snitch.
-Halloween eigenlijk zo goed als te vergelijken is met carnaval. Zo verkleed niemand zich als iets engs, maar meer als iets geks a la Carnaval stijl. Vooral typetjes uit films zijn erg populair!
-Het in Ohio illegaal is om je als politie agent te verkleden tijdens Halloween.
-Ohio University bekend staat om Halloween (en de andere grote feesten). Zo zijn er agenten uit andere staten (!) overgevlogen om het feest niet uit de hand te laten lopen!
-Halloween voornamelijk op straat gevierd wordt maar het drinken alleen binnenshuis gebeurd. Als je maar met één voet op de stoep staat (of ander openbaar gebied) terwijl je drinkt, kan je al opgepakt worden. Zeker als je ‘under age’ bent. Hier heb ik al vele blunderverhalen over gehoord, voornamelijk van teamgenootjes haha. Het is maar hoe je je avond wilt besteden als agent zijnde.
-Ze in Amerika weilanden vol met pompoenen hebben. Super schattig! Zo heb ik er laatst ook eentje uitgehold samen met Rachel (teamgenoot), Jonathan (klasgenoot) en Noah (aanhangsel). Lekker crea bea, iets wat ik af en toe wel mis bij mijn (nieuwe) opleiding civiele techniek.
-Ik af en toe een beetje heimwee heb naar mijn vorige opleiding haha. Vooral toen we laatst met onze Construction Management klas naar een bouwplaats op de campus gingen. Voelde me helemaal in mijn element toen we de restauratie van één van de oude dorms van binnen aan het bekijken waren!
-Ik naast een football game ook een ijshockey game op mijn lijstje kan doorstrepen!
Zo’n ijshockey game gaat er best hard aan toe, toch wel echt totaal anders dan ons hockey op het veld haha. Desondanks denken heel veel Amerikanen dat de twee sporten hetzelfde zijn, afgezien van het veld. Best gek om minstens eens per week aan iemand uit te moeten leggen hoe hockey in elkaar zit, voornamelijk omdat hockey in Nederland één van de meest bespeelde sporten is. Heel veel Amerikanen hebben namelijk geen idee van de sport en de spelregels…
…Nu we het toch over hockey hebben, zal ik het eens over de tweede helft van ons seizoen hebben. Na de wedstrijd tegen CMU reden we begin oktober verder door in Michigan om Rutgers University te treffen op het veld van Michigan St. Rutgers was een perfect voorbeeld van één van de over fanatieke teams die het niet erg vindt om af en toe een schouder er in te zetten. Wellicht hadden deze meiden wel ijs hockey gespeeld in een vorig leven waar dat wel toegestaan is. Zo werd mijn hoofd namelijk begin tweede helft vanachter ‘’gebodycheckt’’. Wat er precies is gebeurd, I can’t tell. Als ik de beelden terugkijk vindt het helaas net buiten beeld plaats, maar je ziet me wel heel ongelukkig op de grond vallen terwijl ik ronddraai op één voet: concussion. Mijn eerste hersenschudding heb ik dus ook weer ervaren, en dat nog wel in Amerika waar ze onwijs bezorgd zijn voor hersenschuddingen, woeps. Dat werden toen drie weken bank zitten voor mij. Onwijs balen want het ging net zo goed met het team. Ik moest zelfs naar een speciaal soort fysio in het ziekenhuis om mijn hersenschudding te ‘behandelen’. Deze behandeling stelde niet veel voor aangezien het voornamelijk herstelt door rust. Echter kreeg ik wel oog- en evenwichtsoefeningen mee naar huis om het proces te versnellen. Het bleek namelijk dat mijn linker oog een rare afwijking vertoonde als het moest accommoderen op een afstand korter dan 10 cm ofzo. Nu ben ik geen oogdeskundige, maar volgens mij is het best normaal dat je niet scherp ziet op zo’n kleine afstand hihi. Maar goed, ik kreeg een leuk touwtje mee naar huis met kralen die ik van positie moest verplaatsen voor het accommoderen. Tevens ook weer een paar keer op de vloer beland door de balansoefeningen die ik daarnaast op een soort kussen moest uitvoeren. Qua flexibiliteit, ritme en balans zit het dus perfect bij mij, haha. Mam, misschien had je me vroeger toch maar op ballet moeten zetten in plaats van turnen en tennis…? Of eerder op hockey zodat ik nu nóg beter was geweest *wink* :p.
Gelukkig gaat alles nu weer helemaal top en heb ik nergens meer last van gehad. Ik heb door mijn blessure ook weer veel meer motivatie gekregen voor het spelletje. Je weet pas wat je mist als je het kwijt bent. Ik heb helaas zes wedstrijden moeten missen en heel wat trainingen, maar gelukkig heb ik nog de laatste drie wedstrijden tegen Northwestern, Miami en Kent St tijdens het MAC tournament weten mee te spelen. Doordat ik niet mee kon trainen tijdens bijvoorbeeld de training op Missouri St., had ik wel tijd om tijdens de training bij te praten met Kayleigh! Zoals ik in mijn vorige blog al vertelde, zouden Kayleigh (oud ‘teamgenootje’ HC Eindhoven) en ik elkaar treffen op haar oude universiteit! Ze had allemaal lekkere dingen vanuit Nederland voor mij meegenomen als pepernoten, stroopwafels, drop en een chocolade letter! Super lief!
We waren uiteindelijk 3e geëindigd in onze poule ofwel conference en 9-11 ‘overall’ (9 wins, 11 losts). We behoorden dus tot de beste vier teams om door te mogen naar de play offs, ook wel het MAC tournament genoemd. Helaas verloren we de semi finals tegen Kent St in de laatste 5 minuten, toen zij de 2-1 scoorde. Einde seizoen. We hebben nu twee maanden lang geen hockey, lifting of conditie! Heel gek om ineens geen drie uur durende trainingen meer te hebben of lange bustripjes naar één van de andere Mid-Westerse staten! Hello freedom!
Freedom, een woord die de afgelopen maanden niet echt in mijn vocabulaire paste na al het hockey en de tussentoetsen voor mijn 6 vakken. Inmiddels kan ik wel zeggen dat ik in de afgelopen drie maanden al wat Amerikaanse gewoontes heb weten over te nemen. Zo eet ik bagels met creamcheese ipv brood (okee, deed ik ook al bij de Bagels & Beans maar toch), eet ik kip met BBQ saus, ben ik verslaafd aan Starbucks met de vanille latte in het bijzonder en stelt een ritje van 7 uur lang niks meer voor. Wordt een eitje om over een maandje (jeetje gaat rap!) binnen 11 uur naar huis te vliegen. Je moet je ook wel enigszins aanpassen als enige Nederlander in de weide omtrek. Alhoewel er nog een Nederlandse mannelijke senior schijnt rond te zwerven op de campus en een hoorde aan Aziaten en Brazilianen. Maar daarnaast kan ik wel zeggen dat ik één van de weinige internationale studenten ben, voornamelijk onder de student athletes. Ik denk dat mijn roomie en ik de enige internationals zijn uit ons jaar. Ik kan me daarnaast af en toe ook echt niet meer mijn leven in Eindhoven voorstellen en hoe ik daar altijd van hort naar her vloog. Hier is alles op 5-10 minuten loop afstand, i.p.v. 20 minuten fietsen naar de TU/e of 2.5 uur met de trein naar Bloemendaal voor hockey. Ik kan mezelf al niet eens meer voorstellen hoe het is om in je eentje in een kamer te slapen, aangezien mijn roommate er altijd is haha.
Naast de hockey game ben ik afgelopen maand ook weer naar een football wedstrijd geweest, twee keer zelfs. Aan het begin van de wedstrijd en tijdens half-time komt onze marching band altijd een show geven. De tweede keer dat ik ging deden ze een soort cover van bekende liedjes, maar afgelopen dinsdag deden ze een eigen show en het was onwijs gaaf! Niet alleen de muziek, maar ook de ‘dance moves’ met zo’n honderd mensen tegelijk op precies hetzelfde ritme is awesome! Één van mijn scheikunde klasgenootjes zit in het team en hij vertelde dat ze er ook heel veel en hard voor moeten trainen. Wekelijks zo’n twee uur per dag. Ze zijn ook voor niet voor niets één van de beste marching bands van de nation. Ze gaan aankomende zomer zelfs naar Italië voor een soort competitie ofwel summer camp!
Op een dag of avond als het football team speelt, is zo’n beetje het hele Peden Stadium over hoop gegooid. Helaas is onze locker room ook in dit stadion en is het stadion altijd omsingelt met televisie busjes etc. Ook gebruiken de scheidsrechters vaak de locker room van Cross Country die naast de onze is. We gebruiken zelfs hetzelfde toilet en douches aangezien die aan onze kleedkamers grenzen. Daardoor mogen wij op een dag van de wedstrijd nooit onze eigen douches of toiletten gebruiken omdat we dan zo de kleedkamer van de belangrijke scheidsrechters in kijken. Illona zou Illona niet zijn als ik daar, nadat ze het twee minuten van tevoren nog tegen me zeiden, niet alsnog als een kip zonder kop in zou lopen. Kreeg hele rare blikken van de half naakte scheidsrechters naar mijn hoofd geslingerd toen ik enkel de bathroom gebruikte om iets in de prullenbak te gooien… Oepsie. Jep, ik ben nog steeds lekker onhandig, hihi.
Heel veel liefs vanuit Ohio
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
