Van Freshman naar Sophmore

Deze (chaotische) week stond vooral in het teken van het academische gedeelte voor mijn tijd in Amerika. Het was namelijk tijd voor de internationale introductie dag en de transfer student orientation. Twee dagen dus van alles voor school moeten regelen, waardoor ik helaas 3 trainingen heb moeten missen. Ook was het deze week weer tijd voor een ongemakkelijke verassing; omdat ze nog bezig zijn met het evalueren van mijn cijferlijst van de Tu/E, ben ik nog niet volledig ingeschreven als student bij Russ College of Engineering (je moet hier na je toelating op de universiteit dus ook toegelaten worden voor je major, anders doe je University College). Geen inschrijving betekent geen student; geen student geen eligibility om je hockeywedstrijden te mogen spelen volgens de strikte regels van de NCAA (‘de bond’). Je bent en blijft toch een STUDENT athlete. Oftewel, ik mocht me afgelopen weekend tijdens de oefenwedstrijden weer langs de zijlijn begeven, jippie. Ach, al het begin is lastig, zeggen we dan maar!

Gelukkig mocht ik afgelopen week, naast de trainingen die ik moest missen voor oriëntatie/intro, wel weer volledig mee trainen. Het onder controle houden van al die springerige ballen met een stick die 2 cm korter is dan je vorige was zo af en toe nog een hele klus. Omdat we vorige week zondag een oefenwedstrijd deden met het team (teamgenoten + staff tegen 11 teamgenoten) hadden we maandag een off day gekregen i.p.v. drie trainingen op één dag! We hadden ’s middags alleen een uurtje lifting in de sportschool. Tijdens de oefenwedstrijd heb ik de hele tijd op dezelfde positie mogen spelen; rechts voor. De positie die altijd opduikt wanneer ik een nieuwe coach krijg. Ik ben benieuwd hoe lang het deze keer gaat duren voordat de coach in ziet dat ik geen geboren voorspeler ben en ze me beter kunnen laten zakken tot het middenveld. De wedstrijd werd ook gefilmd dus dat zouden we de komende dagen nog te zien krijgen. Maandag heb ik niet heel erg kunnen genieten van mijn off day, want ik had eindelijk tijd om van alles te kunnen regelen voor de universiteit. Wel heb ik ’s ochtends eindelijk kunnen uitslapen wat heel fijn was, maar na het ontbijt was het tijd voor mijn verplichte Tuberculose test (Amerikanen zijn overbezorgd…). Iel, bloedprikken. Als ik ergens een hekel aan heb… Maar goed die bloedzuigers heb ik weer blij kunnen maken. De bloedzuiger die mij geholpen had, was een heel interessant verhaal aan het vertellen over haar man die een pen vriend heeft in Nederland over hun Lego obsessie / hobby. Dus het is daar altijd feest tijdens Kerstmis wanneer één van haar zonen óf man weer een nieuwe Lego pakket onder de boom vindt, hihi. Verder had ik die dag samen met Kennedy uit Canada mijn bankrekening en simkaart geregeld wat heel fijn is. Dus bij deze heb ik een nieuw Amerikaans nummer, en een nieuw postadres!

De rest van de dagen bevatte vooral veel trainingen, meestal twee per dag. Vaak hadden we training van 8:45-11:00 am en 2:30-5:00 pm. Dat am en pm is af en toe nog wel even wennen, ze gebruiken hier vrijwel nooit 13-23 uur dus ik heb telkens het gevoel dat ik alleen maar in de ochtend leef, hihi. Ook snap ik nog geen zak van de munteenheid hier en de yards. Was erg leuk tijdens mijn verplichte instap toets scheikunde voor Engineering (helaas valt dat vak onder mijn verplichte major vakken). Ik kreeg namelijk een vraag over zoveel procent ‘dimes’ in een potje en de waarde hier van. Tsja hoe moet ik weten dat een dime 10 cent is, haha. Snap ook nog steeds niet wat die reken vraag met scheikunde te maken had haha maar blijkbaar vinden ze dat je basis kennis wiskunde up-to-date moet zijn om scheikunde te kunnen volgen. Deze toets was tijdens mijn transfer oriëntatie op de donderdag, dus bedoelt voor studenten zoals ik die hun eerste en/of tweede jaar op een andere universiteit gevolgd hebben. Woensdag had ik de internationale oriëntatie voor studenten vanuit alle jaren, dus zowel freshman (eerste jaars) als sophmores (tweedejaars) of nog oudere die bijvoorbeeld aan hun master begonnen waren. Die oriëntatie stelde niet veel voor en er waren voornamelijk veel mensen uit Azië en Brazilië die soms amper een woord Engels spraken.. Die dag er voor op dinsdag vond mijn coach het een goed idee mij de laatste fitness test, die ik gemist had, in te halen; de piepjestest. Gelukkig was het ‘maar’ 28 graden die dag en redelijk bewolkt dus die test is ook weer in the pocket. Ik heb dus alle drie de fitness testen (in)gehaald en drie stickers verdiend voor op mijn kluis! Die avond waren we uitgenodigd voor het avondeten bij mijn coach thuis. Culture shock. We belandden in één of andere Sims-achtige wijk met grote vrijstaande houten huizen met veranda’s. Er was geen afscheiding tussen de voor- en of achtertuinen, alleen maar gras en geasfalteerde wegen. Eenmaal binnen waren degenen die er eerder waren al begonnen met eten (hamburgers van de BBQ; the American experience) wat hier blijkbaar heel normaal is. Ze wachten hier niet op elkaar met eten en zeggen ook geen eetsmakelijk. Volgens mij is eten niet echt een activiteit hier, want ze eten echt fást(food)! Wel even wennen met mijn trage karakter met dank aan mijn African experience vorige zomer, haha. En iedereen die mij wat beter kent weet hoogstwaarschijnlijk dat ik niet de snelste ben in mijn handelingen, hihi (ja Pip Bosma ik hoor het je al zeggen). Alleen als ik moet rennen; dan ben ik de snelste! Althans, dat probeer ik. Zeker op het hockeyveld!

Weer over hockey gesproken, de trainingen lopen hier wel even wat anders dan in Nederland. Ten eerste train ik dus meerdere malen per dag (als school begint nog maar één keer per dag), maar ook de trainingstijd is een halfuur langer. Er wordt veel aandacht besteed aan de warming-up en cooling down met veel stretching. Plus het gewicht heffen en de fitness testen maakt het hockeyen hier toch wel heel anders en veel meer gericht op snelheid en harde ballen naar voren. We trainen veel op aanval en dat zie je terug aan de soms memorabele doelpunten die sommige meiden kunnen maken. Vooral de tip-in is erg populair. Deze gingen Kendall (freshman) en ik afgelopen woensdagavond in onze vrije tijd oefenen, ’s avonds na de training. Haar sleep push is trouwens echt sick, als ze de juiste beweging maakt gaat die bal echt loeihard in de hoeken van het goal. Maar slaan kan ze ook erg goed, voornamelijk richting de tweede paal / strafbal stip waar ik hem vervolgens tip. Ik zie een duo! En dit duo bleef ook niet ongekend tijdens onze laatste training van preseason op de vrijdagmiddag; het oefenen van de strafcorner resulteerde zo nu en dan in mooie goals, allemaal in de kruising natuurlijk.

Helaas was dat voor mij wel de laatste keer hockeyen met mijn team voor deze week. De oefenwedstrijden van zaterdag en zondag mocht ik niet spelen omdat ze nog bezig waren met mijn cijferlijst voor Eindhoven. Ik kon pas begin augustus mijn propedeuse en cijferlijst opvragen bij de Tu/E waardoor ik mijn cijfers pas kon laten evalueren bij aankomst, nu twee weken geleden (jeetje al twee weken! Alhoewel het soms aanvoelt als máánden met dit drukke schema). Ondanks dat sport hier onwijs belangrijk en hoog aangeschreven staat bij de Amerikanen, staat studie hier op nummer 1 (en heel snel er achteraan je hockey). Als je studie nog niet geregeld is, ben je niet ‘geldig’ verklaard om wedstrijden te mogen hockeyen, zelfs je oefenwedstrijden niet! Vandaar dat ik deze week ook naar de oriëntatie dagen móést i.p.v. training, voornamelijk om mijn rooster in elkaar te zetten; wat een klus! Omdat ze dus nog bezig zijn met mijn cijfers van afgelopen half jaar, stond er nog niet op MyOhio (digitale omgeving van je administratie) welke vakken ik hier kon overslaan. Maar uiteindelijk ben ik samen met de academic advisor van engineering en de athletic advisor Elizabeth tot een redelijk mooi rooster gekomen. Dit werd allemaal gedaan afgelopen donderdag, tijdens de oriëntatie dag voor transfers. De dag die in het teken staat van ‘getting the perfect schedule and making new friends’. Deze dag begon dus met mijn geweldige scheikunde toets, waarop we naar een soort theater / auditorium moesten voor een officieel openingspraatje. Tijdens de route er naar toe leerde ik een andere transfer student ui Miami kennen. Niet de Miami uit Florida, maar degene uit Ohio. Wat grappig was, want zaterdag zouden we een oefenwedstrijd (scrimmage) hebben tegen deze universiteit. Het praatje ging vooral over het imago van OU (Ohio University) en ‘sexual harrasment’. OU Staat namelijk al een aantal jaren op nummer 1 van de ‘National Party School’ ranking haha. Gelukkig staat het daarnaast ook bekend als de oudste universiteit van Ohio en staat het op plek 123 van beste universiteiten in Amerika. Wat best hoog is aangezien ze 4000+ universiteiten in dit grote land kennen. Zo zijn de sports management majors en communicatie majors van OU beoordeeld als de beste studies van Amerika! Na het praatje werden we gesplitst op basis van onze majors dus moest ik afscheid nemen van mijn ‘new friend’ uit Miami. Eenmaal in de Engineering groep kwam ik in gesprek met drie jongens, die qua karakter heel veel weg hadden van mijn huisgenoten in Eindhoven haha. Ik voelde me dus gelijk helemaal thuis. Met deze groep eindigde we uiteindelijk in één van de klaslokalen op de campus, na een lunch en kleine campus tour van een student. In het lokaal had de engineering professor een praatje over de studie en dat je gemiddeld een GPA van 2.5 moet behouden om over te mogen naar het volgende jaar blablabla. Na heel veel blabla verder kreeg deze man weer mijn aandacht toen hij begon over clubs (soort van studieverenigingen / commissies). Ze hebben namelijk een club genaamd Bobcats Building a Better World (BBBW)! Deze club maakt design projecten voor ontwikkelingslanden over de hele wereld, zo waren ze afgelopen zomer in Ghana! Super gaaf. Naast mijn American Dream heb ik na Afrika namelijk een droom gekregen mijn engineering studie / werk later te kunnen combineren met ontwikkelingshulp en/of onderwijs. Zo kan ik toch nog bezig zijn met wat ik het liefste doe; mensen helpen en ze gelukkig zien! Sorry voor de cliché, hihi, maar clichés zijn toch vaak de waarheid. Net als de clichés over college life in Amerika. Alle films over college van American Pie tot Pitch Perfect komen toch aardig dicht bij de waarheid, haha. Zo zie je sorrority / fraternity huizen verspreid over de campus, herkenbaar aan de grote Griekse letters op de muren. En je ziet duidelijk aan de studenten wie bij die studentenverenigingen horen, ofwel ‘the Greek life’. Dat zijn namelijk de enige studenten die moeite doen aan hun uiterlijk hier haha, wellicht iets te veel moeite maar goed. De student athletes lopen eigenlijk de hele dag door in hun sportkleding en zo zijn er nog veel meer clichés. Ook kom je de Amerikaanse vlag óveral tegen.

Maargoed, ik dwaal een beetje af van mijn oriëntatie dag. Na het praatje was het namelijk tijd om mijn rooster in elkaar te zetten. Na bloed, zweet en tranen en drie uur verder had ik eindelijk een rooster met zes vakken, volgepropt in de ochtend want ’s middags train ik van 2-5pm: 4x scheikunde (major), 3x ‘physical activity and sports leadership’ (algemeen keuze vak), 2x archeologie haha (algemeen keuze vak), 2x constructie management (major), 1x introductie engineering (major) en 1x een verplicht vak voor nieuwe student-athletes op de woensdagavond. Naast mijn school en hockey heb ik op de dinsdag en donderdag ’s ochtends gewicht heffen en als nieuwkomer (freshman of transfer) op OU ben je verplicht naar zogeheten ‘study hall hours’ te komen. Dit houdt in dat je onder begeleiding 7 uur per week huiswerk maakt in het Football stadion… Alsof ik nog niet genoeg te doen heb, haha. Verder heb ik vrijdag met Elizabeth (academic advisor) mijn rooster gecheckt en ik kom uit op 16 credits. Je moet er minstens 15 per half jaar halen om op tijd te slagen. Het ziet er nu naar uit dat ik 30 credits krijg voor Eindhoven (dus een heel jaar) dus ik mag mezelf op academisch gebied een Sophmore noemen! Verder heb ik ‘travel letters’ gekregen om aan mijn professors te geven. Ik mis namelijk om de week vier lessen per week door mijn uitwedstrijden op de vrijdag en zondag. We vertrekken al vaak op donderdag omdat sommige wedstrijden wel 13 uur rijden zijn met de bus!

Tenslotte werd preseason dit weekend spetterend afgesloten met twee oefenwedstrijden. Deze week beginnen namelijk mijn lessen al; exciting! Te beginnen met scheikunde en sport leadership. Zaterdag moesten we tegen Miami zoals verteld en zondag speelden we tegen Ohio State uit Columbus. Ohio State had twee Nederlandse meiden dus daar wilde ik natuurlijk wel graag van winnen, ondanks dat ik zelf aan de zijlijn stond. Voor elke thuiswedstrijd hebben we ontbijt in het OU Inn, een hotel op de heuvel wat uitkijkt over de campus. Daarna hebben we nog 1,5 uur voor onszelf wat ik gebruikt heb om met wat vriendjes en vriendinnetjes en mijn ouders te Facetimen / Skypen. In de kleedkamer hebben we dan een korte bespreking met de coach met veel metaforen over U2 (lievelingsband). Ook vertelt hij dan de opstelling die niet heel verassend was met wel vier mensen naast de zijlijn (3 blessures + ik) en maar 18 spelers waar van 2 keepers. Niemand kon dit weekend dus klagen over speeltijd! Uiteindelijk hebben we zaterdag 2-3 gespeeld (zonde na de 2-0 voorsprong), maar zondag hebben we 3-2 gewonnen van Ohio State! Één van de jongens van de oriëntatie was een transfer vanuit Ohio State dus die was komen kijken naar de wedstrijd, ondanks dat ie de regels niet kende haha. De wedstrijd gaat hier trouwens wel heel professioneel en het draait echt om de ‘starters’, de spelers die mogen beginnen. Na de warming-up loop je namelijk samen met je tegenstander naast elkaar richting het midden van het veld waar je vervolgens in een lijn gaat staan, zoals met voetbal. Daar wordt je naam en jaar met nummer omgeroepen als je start, te beginnen met het uit team. Na de introductie start het Amerikaanse volkslied en draait iedereen (inclusief publiek!) zich om naar de Amerikaanse vlag, haha. Beetje jammer dat de scheidsrechters alleen niet zo professioneel fluiten… Ik had op een gegeven moment het idee dat we Soccer aan het spelen waren in plaats van hockey, en het spel mocht ‘fluitend’ door gaan…

…To be continued